நம்பிள்ளை

Image Source: https://www.koyil.org/

---

நம்பெருமாள் "நம்மாழ்வார்! நஞ்சீயர்! நம்பிள்ளை!"
என்பர் அவரவர் தம் ஏற்றதால் - "அன்புடையோர்
சாற்று திருநாமங்கள் தான்!" என்று நன்னெஞ்சே!
ஏற்று அதனைச் சொல்லி நீ இன்று

---

இராமானுசரும் திருவாய்மொழியும்

ஆழ்வார்கள் அருளிய பாசுரத் தொகுதிகளுக்கு 'திவ்ய பிரபந்தங்கள்' என்று திருநாமம் [பெயர்] என்பதை நம்மில் பலர் அறிந்திருக்கக் கூடும். இவற்றிற்குப் பைந்தமிழில் 'அருளிச்செயல்கள்' என்று திருநாமம். நம்மாழ்வார் என்ற ஆழ்வார் அனைத்து ஆழ்வார்களுக்கும் தலைவர் ஆவார். அவர் 4 வேதங்களின் சாரமாக 4 அருளிச்செயல்களை அருளினார். அவற்றுள் மிகவும் முக்கியமானதும், உயர்ந்ததுமானது 1102 பாசுரங்கள் கொண்ட 'திருவாய்மொழி' என்ற அருளிச்செயல். இதுவே சாம வேதத்தின் சாரம் என்று போற்றப்படுகிறது.

இராமானுசர் ஆழ்வார்களின் அருளிச்செயல்கள் மீது பெருமதிப்பு கொண்டிருந்தார். குறிப்பாக, நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழியின் மீது இராமானுசர் பெருங்காதல் கொண்டிருந்தார். திருவாய்மொழியின் அருஞ்சொற்பொருள்களைக் கொண்டே வடமொழி வேதாந்தங்களின் உரை நூல்களை இராமானுசர் இயற்றினார்! திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்களை, அவற்றைக் கற்று, அவற்றின் படி வாழ்ந்து, முக்தி பெற வேண்டும் என்ற ஆசை உடையோருக்கெல்லாம், இராமானுசர் அவற்றை அருளினார். திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்களைத் தகுதி வாய்ந்த சீடர்களைக் கொண்டு ஓலைச்சுவடிகளில் ஏடுபடுத்தும் வழக்கத்தையும் தொடங்கிவைத்தார்.

ஆசாரியர் நஞ்சீயர் - ஒரு சிறு அறிமுகம்

இராமானுசர் வைகுந்தம் திரும்பவிருக்கும் நேரம். அப்போது, தமது மிக அணுக்கத் தொண்டரான கூரத்தாழ்வான் என்ற மகானின் திருமகனார் ஆகிய பராசர பட்டர் என்பவரை அடுத்த முக்கிய ஆசாரியராக இராமானுசர் நியமித்தார். அதன் பின், பராசர பட்டரிடம், "திருநாராயணபுரம் மேலக்கோட்டையில் வேதாந்தி மாதவன் என்று ஒருவர் உள்ளார். அவருக்கு நமது சித்தாந்தத்தை நீ எடுத்துரைக்க வேண்டும்," என்று திருக்கட்டளைப் பிறப்பித்து, இராமானுசர் வைகுந்தம் எழுந்தருளினார். பராசர பட்டர் இராமானுசரின் திருக்கட்டளையைச் செவ்வனே நிறைவேற்ற, வேதாந்தி மாதவனும் பராசர பட்டரின் திருவடிகளிலே தஞ்சம் புகுந்து, பின்னர் துறவறமும் மேற்கொண்டார். பராசர பட்டரும் "நம் சீயர்!" என்று வேதாந்தி மாதவரை அன்புடன் அழைத்ததால், அவருக்கு 'நஞ்சீயர்' என்ற திருநாமமே நிலைத்தது.

பராசர பட்டரின் திருக்கட்டளையைச் சிரமேற்கொண்டு, திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களுக்கு '9000 படி' என்ற விளக்க உரையை நஞ்சீயர் இயற்றினார். [குறிப்பு: உரை நூல்கள் இயற்றும்போது, பிற்காலத்தில் அவற்றுள் இடைச்செருகல்கள் கலவாமல் தடுக்க, படி கணக்கில் அளந்து, அவற்றை இயற்றினார்கள். ஒரு 'படி' என்பது ஒற்றெழுத்துக்களை நீக்கி 32 எழுத்துக்கள் கொண்டது.]

பராசர பட்டர் வெகு காலம் இப்பூவுலகில் எழுந்தருளி இருக்கவில்லை. அவர் வைகுந்தம் செல்ல இருக்கும் நேரத்தில், "ஆசாரியரே! தாங்கள் வெகு காலம் இங்கு எழுந்தருளி இருந்து அடியேனுக்கு அருள் புரிவீர் என்று நினைத்தேன்," என்று நஞ்சீயர் பராசர பட்டரிடம் திருவுள்ளம் வெதும்பி வருந்தினார். அப்போது பராசர பட்டர், "நஞ்சீயரே! வருந்த வேண்டாம். உமது பிள்ளை போல் ஒருவன் வருவான்," என்று ஆசி கூறி, வைகுந்தம் புகுந்தார்.

திருக்கலிகன்றி தாசருக்கு நஞ்சீயர் இட்ட திருப்பணி

அதன் பிறகு, பராசர பட்டரின் திருக்கட்டளைப்படி, நஞ்சீயர் ஆசாரியராகப் பொறுப்பேற்று, இராமானுச சித்தாந்த மதத்தை வழி நடத்தி வந்தார். திருவாய்மொழிப் பாசுரங்களின் பொருள்களை ஆசை உடையோருக்கெல்லாம் கற்பித்தும் வந்தார். இப்படி இருக்க, ஒரு நாள், "இந்த 9000 படி உரை நூலைப் புதிய ஓலைச்சுவடிகளில் ஏடுபடுத்த வேண்டும். பிற்காலத்தில் எல்லோருக்கும் தெளிவாகப் புரியவேண்டும் ஆகையால், ஓலைச்சுவடியில் ஏடுபடுத்துபவரின் கையெழுத்து தெளிவாக, சீராக இருத்தல் வேண்டும். அப்படி எவரேனும் உங்களுள் உளரோ?" என்று தமது சீடர்களிடம் வினவினார். சீடர்களும், "ஐயனே! தங்களது திருவாய்மொழிப் பாசுர விளக்கங்களைக் கற்க, திருக்காவிரி ஆற்றின் அக்கரையிலிருந்து நம்பூர் வரதர் என்பவர் தினமும் வந்து செல்கின்றார். அவரது கையெழுத்து மிகவும் அழகாக இருக்கும்," என்றனர். "ஆகில், அவர் வந்த போது நம்மிடம் அழைத்து வாருங்கள்," என்று நஞ்சீயர் அருளினார். மறு நாள், சீடர்களும் நம்பூர் வரதரை நஞ்சீயரிடம் அழைத்துச் சென்றனர். நன்முத்துக்களை மாலைகளாகக் கோர்த்து வரிசையாக வைத்தது போலவிருந்த நம்பூர் வரதரின் கையெழுத்தைக் கண்டு புன்முறுவல் பூத்த நஞ்சீயர், சற்றே தயங்கினார்.

"ஆழ்வார்களின் பாசுரங்கள் சராசரித் தமிழ்ச் செய்யுள்கள் அல்ல. அவை தமிழ் மறைகள். எம்பெருமான் தானே உகந்து அருளிய ஞானமானது பக்தியாகக் கனிய அந்தத் தூய பக்தியில் நனைத்தெடுத்த ஈரச்சொற்கள். அவற்றையோ அவற்றின் பொருள்களையோ ஏடுபடுத்தவேண்டும் எனில், கையெழுத்து மட்டும் அழகாக இருந்தால் போதாது. இராமானுசரின் பூரண அருள் இருத்தல் வேண்டும். உமக்கு இராமானுசரின் திருவடிகளின் சம்பந்தம் இல்லையே!" என நம்பூர் வரதரை நோக்கி நஞ்சீயர் அருளினார். அடுத்த கணமே நம்பூர் வரதர் நஞ்சீயரின் திருவடிகளைப் பிடித்துக் கொண்டார். "அந்தக் கருணைக் கடலான இராமானுசரின் இன்னருளை அடியேனுக்குத் தாங்கள் பெற்றுக் கொடுத்தால் ஆகாதோ? தங்களது அடியவனை இராமானுசர் தமது அடியவனாக ஏற்று அருள்வார் அன்றோ?" என்று வேண்டினார்.

நம்பூர் வரதரது திருமுகத்திலும், குரலிலும், பேசும் தோரணையிலும், அவரது திருவுள்ளத்தில் இருந்த நேர்மையும் பக்தியும் நன்றாக விளங்கக் கண்ட நஞ்சீயர், மறுபடியும் புன்முறுவல் பூத்து, [பஞ்ச சம்ஸ்காரம் என்று அழைக்கப்படும்] ஸ்ரீவைணவ தீட்சையை நம்பூர் வரதருக்கு அருளி, நம்பூர் வரதரைத் தம்முடைய சீடராக ஏற்றுக்கொண்டு, அவருக்கு 'திருக்கலிகன்றி தாசர்' என்ற திருநாமத்தைச் சூட்டினார் [குறிப்பு: கலிகன்றி என்பது ஆழ்வார்களுள் ஒருவரான திருமங்கையாழ்வாரின் திருநாமம்].

அதன் பின்னர், 9000 படியின் ஓலைச்சுவடிகளைத் திருக்கலிகன்றி தாசரிடம் கொடுத்து, "இவை ஆழ்வார் அருளிய பாசுரங்களையும், அவற்றிற்குப் அறப்பெரியோர்களான நமது ஆசாரியர்கள் அருளிய பொருள்களையும் கொண்ட தெய்வீக ஓலைச்சுவடிகள். கண்ணும் கருத்துமாகக் கவனத்துடன் புதிய பிரதியில் ஏடுபடுத்தித் தாரும்," என்று அருளி, நஞ்சீயர் திருக்கலிகன்றி தாசருக்கு விடை கொடுத்தார்.

9000 படி விளக்கவுரை மறுபிறவி எடுத்தது!

திருக்கலிகன்றி தாசர் ஓலைச்சுவடிகளை மிகவும் கவனத்துடன் காப்பாற்றிக் கொண்டு திருக்காவிரி ஆற்றை நீந்திக் கடந்து கொண்டிருக்கையில், சற்றும் எதிர்பாராமல் வந்த மிகப்பெரிய ஆற்றின் அலை ஒன்று, ஒரே கணத்தில் ஓலைச்சுவடிகளை இருக்கும் இடம் தெரியாமல் அடித்துக்கொண்டு போயிற்று! நட்ட நடு ஆற்றில் திருக்கலிகன்றி தாசர் நிலை தடுமாறிப் போனார். சித்தம் கலங்கிய நிலையில், தமது இல்லத்திற்குச் சென்று, முறைப்படி இறைவனுக்குத் தூய அன்னத்தைப் படைத்தார்.

ஆனால், திருக்கலிகன்றி தாசர் ஒன்றுமே உண்ணவில்லை. "நஞ்சீயர் தமது திருக்கையால் எழுதிய 9000 படி விளக்க உரை! அந்த ஒரு பிரதி மட்டுமே இருந்தது. அது பழையதாகிவிடவே, புதிய பிரதியை எடுக்க உத்தரவிட்டார். இப்போது அது இருக்கும் இடம் தெரியாமல் போனது. என்ன செய்வேன்? ஆசாரியன் திருமுகத்தில் எப்படி விழிப்பேன்? என்ன விண்ணப்பம் செய்வேன்?" என்று மிகவும் மனம் நொந்து, நஞ்சீயரின் திருவடிகளையே தியானம் செய்து அமர்ந்திருந்தார். திருவுள்ளம் பேதலித்த அவரது நிலை கண்டு வருந்திய அவரது இல்லத்தரசியாரும் எதையுமே உண்ணவில்லை.

பல மணி நேரம் கழித்து, திருக்கலிகன்றி தாசர் தம்மை அறியாமல் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தார். அவருக்கு ஒரு கனவு: திருவரங்கத்துப் எம்பெருமான் தோன்றினான். "திருக்கலிகன்றி தாசரே! நீர் திருவாய்மொழி 1102 பாசுரங்களுக்கு நஞ்சீயர் அருளிய 9000 படி விளக்க உரைகளை நேரில் ஒரு முறை கேட்டிருக்கிறீர் அல்லவா? அதைக் கொண்டு எழுதும். நாம் முன்னே இருந்து உம்மை வழி நடத்துகிறோம்!" என்று அருளினான்! விழித்துக் கொண்ட திருக்கலிகன்றி தாசருக்கு மிகவும் வியப்பாக இருந்தது. "சரி, இது ஆசாரியன் நஞ்சீயர் இன்னருளால் திருவரங்கத்து எம்பெருமான் காட்டிய வழி," என்று முடிவு செய்து, நஞ்சீயரின் திருவடிகளைத் தமது திருவுள்ளத்தில் வைத்துப் பூசித்து, மூலப்பிரதி இல்லாமலேயே புதிய பிரதியைத் தமது நினைவாற்றலைக் கொண்டே எழுதி முடித்தார்!

"நம்பிள்ளையோ நீர்?"

எழுதி முடித்த பின், திருவரங்கத்திற்குச் சென்று, நஞ்சீயரின் திருவடிகளை வேரற்ற மரம் என விழுந்து வணங்கி, தாம் எழுதிக் கொண்டு வந்த பிரதியை அவரிடம் அர்ப்பணித்தார். திருவுள்ளம் உகந்த நஞ்சீயரும் புதிய பிரதியின் ஓலைச்சுவடிகளை வாசித்துப் பார்க்கத் தொடங்கினார். எல்லாம் மிகச் சரியாக இருந்தது. இருப்பினும், கூர்ந்து கவனித்த நஞ்சீயர், "சிற்சில இடங்களில் பொருள்கள் கூடுதலாகவும், வெகு அழகாகவும் இருக்கின்றனவே! இது எப்படி நிகழ்ந்தது?" என வினவினார். திருக்கலிகன்றி தாசருக்கு விடையளிக்கத் தயக்கமாகவும், அச்சமாகவும் இருந்தது. அவரது திருமுகபாவங்களை நோக்கிய நஞ்சீயர், "அஞ்சாமல் சொல்லும்!" என்று கனிவோடு அருளினார். நடந்தவற்றை ஒன்று விடாமல் திருக்கலிகன்றி தாசர் நஞ்சீயர் திருவடிகளில் விண்ணப்பித்தார். "அடியேனைப் பொறுத்தருள வேண்டும்," என்று தலை குனிந்து, வணங்கி, நடுநடுங்கி நின்றார். ஆனால், நஞ்சீயரின் திருமுகமண்டலமோ செந்தாமரையைப் போல மலர்ந்தது! தமது ஆசாரியர் பராசர பட்டர் அருளிய பிள்ளை போன்றவர் இவரே என்று ஐயமேதுமின்றி உணர்ந்த அவர், "நம் பிள்ளையோ நீர்?" என்று மகிழ்ச்சி பொங்க அருளினார். அன்றிலிருந்து, திருக்கலிகன்றி தாசருக்கு 'நம்பிள்ளை' என்ற சிறப்புத் திருநாமம் உண்டாயிற்று. அதுவே நிலைத்து நின்றது.

நம்பிள்ளையின் ஆசாரிய பக்தி

ஒரு முறை, நஞ்சீயரிடம் ஒருவர் வந்து, நஞ்சீயரை வணங்கி, "நஞ்சீயரே! நம்மாழ்வார் அருளிய திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருளை அறிய ஆவலாக உள்ளது. அதற்குத் தாங்களே ஏற்பாடு செய்யவேண்டும். எனினும், கற்பிப்பவர் ஒரு மேடான இடத்தில் அமர்ந்துகொண்டு, நான் கீழே அமர்ந்துகொள்வது என்பதை நினைத்தால் எனக்குக் கூசுகிறது," என்று எவருமே சொல்லத் துணியாத ஒன்றைச் சொன்னார்! இதைக் கேட்டருளிய நஞ்சீயர் சிறிதும் கோபப்படவில்லை. மிகவும் அமைதியாக, தமது பேரன்புக்குரிய சீடரும், திருவாய்மொழி விற்பன்னரும் ஆகிய நம்பிள்ளையை அழைத்தார். நம்பிள்ளையும் நஞ்சீயரை வணங்கி நிற்க, "நம்பிள்ளையே! இவருக்குத் திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்களை அறிவிப்பீராக. பாடங்கள் நடக்கும்போது, நீர் கீழே அமர்ந்திருக்க வேண்டும். இவர் மேடான இடத்தில் அமர்ந்திருப்பார்," என்று அருளினார். நம்பிள்ளையின் திருவுள்ளத்திலோ திருமுகமண்டலத்திலோ ஒரு சிறு மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. "அடியேன் திருக்கலிகன்றி தாசன்," என்று கூறி, நஞ்சீயரின் திருவடிகளை வணங்கினார்.

அடுத்த நாளிலிருந்து, எவருமே கேள்விப்படாத வகையில் திருவாய்மொழிப் பாடங்கள் தொடங்கின: நம்பிள்ளை கீழே அமர்ந்திருப்பார். கற்பவர் மேலே அமர்ந்திருப்பார். சற்றுத் தொலைவிலிருந்து பார்த்தால், நம்பிள்ளை மற்றவரிடம் பாடம் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறார் என்பது போலத் தோன்றும்! நாள்கள் செல்லச் செல்ல, கற்பவரின் மனம் மாறத் தொடங்கியது. திருவாய்மொழியில் உள்ள பாசுரங்களின் ஆழ்பொருள்கள் அவரது மனசாட்சியை உலுக்கின. "அந்தோ! திருமால் அடியார்களை எப்படி எல்லாம் பூசிக்க வேண்டும் என்று ஆழ்வார் அருளியுள்ளார்! நமக்கு இவ்வளவு உயர்ந்த ஆழ்பொருள்களை அறிவிக்கும் நம்பிள்ளையை அடியேன் பூசிக்க வேண்யிருக்க, நாம் அவருக்குப் பாடம் சொல்பவர் போல் செருக்குடன் அமர்ந்து உள்ளோமே!" என்று அவருக்குக் குற்ற உணர்ச்சி மேலிட்டது.

இதனால், அவர் நம்பிள்ளையிடம், "ஐயனே! இனிமேல் தாங்களே மேலே அமர்ந்து திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்களை அருளவேண்டும். அடியேன் கீழே அமர்ந்து கற்கிறேன்!" என்று பணிவுடன் வேண்டினார். இதைக் கேட்டு அதிர்ச்சி அடைந்த நம்பிள்ளை, "அப்படியென்றால் அடியேனால் தங்களுக்குப் பாடம் சொல்ல முடியாதே! தாங்கள் மேலே அமர்ந்திருக்க, அடியேன் கீழே அமரவேண்டும் என்பதே நஞ்சீயரின் திருக்கட்டளை. ஆசாரியரான நஞ்சீயரின் திருக்கட்டளையே வேதவாக்கை விட அடியேனுக்கு மேலானது. அதை மீற முடியாது," என்று பணிவுடனும் உறுதியுடனும் கூறிவிட்டார்!

இதைச் சற்றும் எதிர்பாராத அந்தச் சீடர் நஞ்சீயரிடம் விரைந்து சென்று, அவரது திருவடிகளை வணங்கி, "அடியேனுக்கு நரகத்தில் வாசம் ஏற்படாமல் தாங்களே காக்க வேண்டும்!" என்று கூறி, நடந்தவற்றையெல்லாம் விண்ணப்பித்தார். அனைத்தையும் கேட்டுப் புன்முறுவல் பூத்த நஞ்சீயர், நம்பிள்ளையை அழைத்து, "நம்பிள்ளையே! நாளை முதல் நீரே மேலே அமரவேண்டும்! இவர் கீழே அமர்ந்து திருவாய்மொழிப் பாடங்கள் கேட்பார்!" என்று அருளினார். அதற்குப் பின்னரே, நம்பிள்ளை மேலே அமர்ந்தபடி திருவாய்மொழிப் பாசுர ஆழ்பொருள்களை அறிவித்தார். என்னே நம்பிள்ளையின் வியப்பூட்டும் ஆசாரிய பக்தி! என்னே அவரது தன்னடக்கம்!

"நம்பெருமாள் கோட்டியோ? நம்பிள்ளை கோட்டியோ?"

நம்பிள்ளை தமிழிலும் வடமொழியிலும் அற்புதமான புலமை பெற்றுத் திகழ்ந்தார். இதனால், திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்களைக் கற்பிக்கும் போது, [திருக்குறள், கம்ப இராமாயணம் உள்பட] பற்பல தமிழ் நூல்கள், வடமொழி சாத்திரங்கள் ஆகியவற்றிலிருந்து மேற்கோள்கள் காட்டிப் பாசுரத்தின் பொருள்களை விளக்குவதில் நம்பிள்ளை விற்பன்னராக விளங்கினார். நம்பிள்ளையின் திருவாய்மொழிப் பாசுர விளக்கங்களைக் கேட்க நாள்தோறும் பெருங்கூட்டம் கூடியது.

இவ்வாறு இருக்க, ஒரு நாள், நாடாளும் மன்னன் திருவரங்கப் பெருமாளை வணங்கத் திருக்கோயிலுக்கு வந்தான். திருவரங்கப் பெருமாளின் சன்னிதியில் நின்ற போது, அங்கே அர்ச்சகரைத் தவிர்த்து வேறு ஒருவருமே இல்லை! "என்ன இது! எப்பொழுதுமே பலர் கூடி இருக்கும் இந்தத் தெய்வீக இடத்தில் இன்று ஒருவரும் இல்லையே!" என்று அரசன் அர்ச்சகரிடம் வினவ, அர்ச்சகரும், "நம்பிள்ளை அருளும் திருவாய்மொழியின் ஆழ்பொருள்கள் என்ற ஆராவமுதத்தைப் பருகியவர்கள் திருவரங்கப் பெருமாளையும் இரண்டாம் பட்சமாகவே கருதி இருப்பர்!" என்றார். நம்பிள்ளை திருவாய்மொழிப் பாடங்கள் நடத்தும் இடத்திற்கு அரசன் சென்று, அங்கே கூட்டம் அலைமோதிக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு வியப்படைந்தான்.

மற்றொரு நாள், அரசன் திருக்கோயிலுக்கு வந்த போது. பெரியதொரு கூட்டம் கலைந்து சென்றுகொண்டிருந்தது. அரசன், "இது நம்பெருமாள் கோட்டியா அல்லது நம்பிள்ளை கோட்டியா?" என்று வினவினான் - அதாவது, 'நம்பெருமாள்' என்பது திருவரங்கப் பெருமாள் உற்சவரின் திருநாமம். "இவர்கள் எல்லோரும் திருவரங்கப் பெருமானை வணங்கிய பின் கலைந்து செல்கின்றனரா? அல்லது நம்பிள்ளையின் திருவாய்மொழி ஆழ்பொருள் பாடங்களைக் கேட்ட பின் கலைந்து செல்கின்றனரா?" என்று அரசன் வினவியுள்ளான்.

இவ்வளவு ஏன்? திருவரங்கப் பெருமானே நம்பிள்ளை அருளும் திருவாய்மொழிப் பாசுரப் பொருள்களைக் கேட்க ஆசை கொண்டு, ஒரு நாள், தனது சன்னிதையை விட்டு வெளியே வர முயல, எம்பெருமானுக்குத் தீப்பந்தத்தைப் பிடிக்கும் திருவிளக்குப்பிச்சன் என்ற அடியார் ஒருவர், "திருவரங்கப்பெருமானே! தாங்கள் இப்படி வெளியே நடந்து வந்தால், 'இது பேயோ!' என்று அனைவரும் நடுங்கி ஓடி விடுவர்! கலியுகத்தில் இப்படி எல்லாம் செய்ய வேண்டாம்! உள்ளே போய் ஆதிசேடன் மீது கிடந்த திருக்கோலத்திலேயே அருள் பாலியுங்கள்!" என்று கூறவே, அடியார்கள் சொற்படி நடக்கும் திருவரங்கப் பெருமாள் அமைதி காத்தார். அந்த அளவிற்கு நம்பிள்ளையின் திருவாய்மொழிப் பாசுர விளக்கங்கள் மிகவும் புகழ் பெற்று விளங்கின!

"நீர் உலகத்திற்கே ஆசாரியன்!"

இப்படி வானம் போல எங்கும் பரவி இருந்த நம்பிள்ளையின் புகழைக் கண்டு சிலருக்கு முதலில் வருத்தம் இருந்தது. அவர்களுள் ஒருவர் இராமானுசரின் அணுக்கத் தொண்டரான முதலியாண்டான் என்ற மகானின் பிள்ளை வயிற்றுப் பேரனார் - அவரது திருநாமம் கந்தாடைத் தோழப்பர் என்பதாகும். "நமது விளக்கங்களுக்கு இவ்வளவு கூட்டம் கூடவில்லையே!" என்று அவருக்கு வருத்தம் இருந்தது.

ஒரு நாள், கந்தாடைத் தோழப்பர் நம்பிள்ளையைத் திருவரங்கம் திருக்கோயிலின் உள்ளே சந்திக்க நேர்ந்தது. பல நாள்களாக அவர் மனதில் கொதித்துக் கொண்டிருந்த வருத்தமானது கோபமாக வெடித்தது. நம்பிள்ளையை ["நீ, வா, போ" என்று] ஏகவசனத்தில் கந்தாடைத் தோழப்பர் ஏசத் தொடங்கினார்! நம்பிள்ளை ஒன்றுமே பேசாமல் மரம் போல நின்று கொண்டிருந்தார். அவரது சீடர்கள் கந்தாடைத் தோழப்பரிடம் வாதிடத் தொடங்கிய போதும் நம்பிள்ளை அவர்களைத் தடுத்துவிட்டார்.

அப்போது இரவு நேரம் தொடங்கியிருந்தது. கந்தாடைத் தோழப்பர் தம் மனதில் உள்ள கோபத்தை எல்லாம் நம்பிள்ளையிடம் கொட்டித் தீர்த்து, தமது இல்லத்திற்குச் சென்றார். அவரது இல்லத்தரசியார் வழக்கமாக அவருக்குச் செய்யும் பணிவிடைகள் எதையுமே செய்யாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தார். வியப்புற்ற கந்தாடைத் தோழப்பர், "பெண்மணியே! உனக்கு என்ன ஆயிற்று?" என்றார். அவரோ, "திருமணத்தின் போது எனது தந்தையார் எனது உடலை உமக்குத் தானம் செய்தார். ஆனால், எனது ஆன்மாவோ ஆழ்வாரின் அவதாரம் போன்ற ஆசாரியர் நம்பிள்ளையின் திருவடிகளில் அடிமை பூண்டது. இந்த உடலை நீங்கள் என்ன வேண்டுமானாலும் செய்துகொள்ளுங்கள். நம்பிள்ளையிடம் குற்றம் புரிந்த உம்மிடம் எனக்குத் தொடர்பு இல்லை," என்று நேரடியாகக் கூறிவிட்டார்!

இயற்கையிலேயே நல்ல குணங்கள் படைத்த கந்தாடைத் தோழப்பருக்கு இதைக் கேட்டதும் கோபம் வரவில்லை. சற்று சிந்தித்துப் பார்த்து, தமது இல்லத்தரசியார் கூறிய சொற்களில் நியாயமும், நேர்மையும் இருப்பதை உணர்ந்தார். "இப்போது என்ன செய்வது?" என்று கேட்டார்! அந்த அம்மையாரும், "நம்பிள்ளை திருவடிகளில் மன்னிப்பு வேண்டுவதைத் தவிர வேறு என்ன இருக்கிறது?" என்றார். "ஆகில், நீயும் என்னுடன் வருவாய்!" என்று கந்தாடைத் தோழப்பர் கூற, இருவரும் தீப்பந்தத்தை எடுத்துக்கொண்டு, நம்பிள்ளையின் இல்லத்தை நோக்கிச் செல்லத் தங்கள் இல்லக்கதவைத் திறந்தனர்.

வாசல் திண்ணையில், தலையில் முக்காடு போட்டுக்கொண்டு ஒருவர் படுத்திருந்தார். "யாரப்பா நீ?" என்று கந்தாடைத் தோழப்பர் கேட்க, அவரும் அடித்துப் பிடித்து எழுந்து வணங்கி நிற்க, தீப்பந்தத்தை அவர் முகத்தின் அருகே கொண்டு சென்ற பின் கந்தாடைத் தோழப்பருக்குப் புரிந்தது - வந்தவர் நம்பிள்ளை! சற்று அதிர்ந்த கந்தாடைத் தோழப்பர், "என் மீது கோபம் கொண்டு என்னைச் சாட இங்கே வந்தீரா?" என்று வினவினார். அடுத்த கணமே, நம்பிள்ளையின் சிரம் கந்தாடைத் தோழப்பர் திருவடிகளில் இருந்தது! "தங்களது திருவுள்ளம் வருந்தும் வண்ணம் இவ்வளவு நாள்களாக அடியேன் இருந்துவிட்டேன். தாங்கள் அடியேனைப் பொறுத்தருள வேண்டும். தங்கள் வாசல் திண்ணையில் கிடப்பதை விட அடியேனுக்கு வேறு புகல் உண்டோ?" என்று மிகவும் வருத்தத்துடன் நம்பிள்ளை கந்தாடைத் தோழப்பரிடம் மன்னிப்பு வேண்டினார்!

இதைக் கேட்ட கந்தாடைத் தோழப்பருக்குத் திருவுள்ளம் நீராய் உருகியது. "அடடா! புகழின் உச்சத்தில் இருக்கும் இவர் நமக்கு ஒரு குற்றமும் புரியவில்லை. நாம் அன்றோ இவருக்கு மனதாலும் சொல்லாலும் தீங்கு இழைத்தோம்! ஆனால், இவர் அதையும் தன் மீது ஏற்றிக்கொண்டு பணிவின் எல்லையில் இருந்து பேசுகிறாரே!" என்று மிகவும் வியப்படைந்தார். அப்போது, கந்தாடைத் தோழப்பர், தமது உளமார, "இவ்வளவு நாள்களாக இந்த ஊருக்குத் தாங்கள் ஆசாரியராக இருக்கிறீர் என நினைத்தேன். ஆனால், இன்று தான் உணர்ந்தேன் - தாங்கள் இந்த ஊருக்கு மட்டுமல்ல, இந்த உலகத்திற்கே ஆசாரியன்!" என்று முழங்கினார். கந்தாடைத் தோழப்பரும் அவரது இல்லத்தரசியாரும் நம்பிள்ளையின் திருவடிகளில் விழுந்து வணங்கினர். "தாங்களே அடியோங்களுக்கு ஆசாரியனாய் இருந்து அருள வேண்டும்," என்று கந்தாடைத் தோழப்பர் மன்றாடினார். அன்றிலிருந்து, நம்பிள்ளைக்கு 'உலகாரியன்' என்ற சிறப்புத் திருநாமம் ஏற்பட்டது.

'நம்பிள்ளை உலகாரியன்' என்ற அந்தத் திருநாமத்தையே நம்பிள்ளையின் சீடர் ஒருவர் தம்முடைய திருமகனாருக்குப் 'பிள்ளை உலகாரியன்' என்ற பெயராகச் சூட்டினார். அந்தப் பிள்ளை உலகாரியனே நாம் சென்ற பதிவில் கொண்டாடி மகிழ்ந்த விளாஞ்சோலைப்பிள்ளையின் ஆசாரியன் ஆகிய பிள்ளைலோகாசாரியர். அவரே 1323-ல் திருவரங்கத்தில் துருக்கர்களின் வெறி பிடித்த தாக்குதலின் போது திருவரங்கப் பெருமாளைக் காத்துக் கொடுத்தவர்! இராமானுசருக்குப் பிறகும் பற்பல அருமையான ஆசாரியர்கள் இராமானுச சித்தாந்தக் குரு பரம்பரைக்கு அணிகலன்களாகத் திகழ்ந்துள்ளார்கள்.

---

துன்னு புகழக் கந்தாடைத் தோழப்பர் தம் உகப்பால்
'என்ன உலகாரியனோ!' என்று உரைக்க - பின்னை
'உலகாரியன்' எனும் பேர் நம்பிள்ளைக்கு ஓங்கி
விலகாமல் நின்றது என்றும் மேல்

---