வினா விடை: "குருவருளால் தழைக்கும் கற்பகத் தருக்கள்!" கட்டுரை

கட்டுரைக்கு ஒரு சிறு அறிமுகம்

அடியேனின் சிறு பதிவுகளை வாசித்து வரும் அன்பர்களுள் ஒரு அடியவர் ஸ்ரீ கௌடியா சம்பிரதாயத்தில் ஊற்றம் உள்ள ஸ்ரீ க்ருஷ்ண பக்தர். அவர் சென்ற இரு பதிவுகளைப் படித்து, அவற்றை அசை போட்டு [!], சில கேள்விகளைத் தொடுத்தார். இந்தக் கேள்விகளில் உள்ள நேர்மையும், தன்னையே அந்த வரலாற்றுச் சூழலில் வைத்துப் பார்த்து அந்த ஆசாரியரின் / அடியவரின் மனோபாவத்தைப் புரிந்துகொள்ள மனதார முயல்வதும் உண்மையிலேயே அடியேனை மிகவும் கவர்ந்தன. அவரது கேள்விகள் பல இடங்களில் பல ஆழ்பொருள்களை நினைவூட்டும் வகையிலும் இருந்தன! இதனால், கட்டுரை வடிவமாகவே அக்கேள்விகளுக்கு [அடியேனின் சிற்றறிவிற்கு எட்டிய வரை!] விடைகள் அளித்துள்ளேன்.

இந்தப் பதிவில் உள்ள கேள்விகள் குருவருளால் தழைக்கும் கற்பகத் தருக்கள்! என்ற தலைப்பில் அமைந்திருக்கும் கட்டுரையைப் பற்றியவை.

---

கேள்விகளுக்கு ஒரு சிறு முன்னுரை

ஹரி ஹரி. திருவரங்கத்திலிருந்து திருவநந்தபுரம் வரை ஒரு இனிமையான பயணத்தை ரசித்து அனுபவித்தேன். இந்த உயர்ந்த அடியார்கள் சற்றும் அசராத நம்பிக்கையை தங்கள் குருமார்கள் மீது எப்படி வைத்திருக்கிறார்கள்! இதை மேலோட்டமாகக் கூட அடியேனால் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை என்று நினைக்கும் போது வருந்துகிறேன்.

எனது சிற்றறிவிற்கு எட்டிய சில கேள்விகள்:

---

கேள்வி # 1:

ஸ்ரீமந் நாதமுனிகள் ஒரு உயர்ந்த ஆசாரியர் என்பதில் எந்த ஐயமும் இல்லை. இருந்தும், ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டாரால் அவரது வாழ்நாளில் ஸ்ரீ ஆளவந்தாரைக் காண முடியாது என்று ஸ்ரீமந் நாதமுனிகள் ஏன் முதலிலேயே தெரிவிக்கவில்லை? அந்தோ ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டார் ஸ்ரீ ஆளவந்தாரைக் காணும் முன்னரே வைகுந்தம் புகும் படி ஆனது! அவரது சீடர் ஸ்ரீ மணக்கால் நம்பிகள் அந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக் கொண்டார். எனினும், ஸ்ரீ மணக்கால் நம்பிகள் நல்ல திறமையாளர் என ஸ்ரீ ஆளவந்தாரைத் திருத்த அவர் மேற்கொண்ட அணுகுமுறையிலேயே அறியலாம்!

விடை # 1:

தாங்கள் கூறியது போல, ஸ்ரீமந் நாதமுனிகள் அனைத்தும் அறிந்த ஆசாரியர் என்பது உண்மையே. ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டாருக்கு அவ்வாறு கட்டளையிட்டது, "அந்தக் கட்டளையை ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டார் மட்டுமே நிறைவேற்ற வேண்டும்," என்ற நோக்கத்தில் அல்ல. அந்தக் கட்டளை நிறைவேற வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்தில் தான் அதை அருளினார்.

சீடர்கள் தத்தம் ஆசாரியருடைய திருவடிகளாகவே தங்களைப் பாவித்து கொள்கிறார்கள். ஆகையால், எந்த ஒரு சீடருமே அவர்கள் செய்த எந்த ஒரு தொண்டையும் தாங்கள் செய்ததாக நினைத்துக் கொண்டதே இல்லை. ஒருவருக்குப் பஞ்ச சம்ஸ்காரம் செய்யும்போது கூட, ஒவ்வொரு ஆசாரியரும், "இதை அடியேன் செய்யவில்லை. அடியேனைத் தமது திருக்கையாகக் கொண்டு அடியேனது ஆசாரியரே இதைச் செய்கிறார்," என்ற நினைவோடு மட்டுமே செய்யவேண்டும் என்பது நியதி. ஞானத்தில் முதிர்ந்த ஆசாரியர்கள் நூல்கள் அருளும்போதும், தங்களை ஒரு எழுத்தாணியாக நினைத்துக்கொண்டு, தங்கள் ஆசாரியரே அந்த நூலை அருள்பவர் என்ற நினைவையே பற்றிக்கொண்டு நூல்களை அருள்வர். அதனால், ஸ்ரீ மணக்கால் நம்பிகளும் தம்மை ஸ்ரீ உய்யக்கொண்டாரின் திருவடிகளாகவே நினைத்துக்கொண்டு அந்தத் தொண்டினை நிறைவேற்றினார். இதில், முக்கிய நோக்கம், 'கட்டளை செவ்வனே நிறைவேறி, ஸ்ரீமந் நாதமுனிகளின் திருவுள்ளம் உகக்கவேண்டும்,' என்பதே.

---

கேள்வி # 2:

அர்ச்சை அவதாரத்தில் எம்பெருமான் விக்கிரக வடிவில் எழுந்தருளி உள்ளான் என்றாலும் என்னைப் போன்ற ஒரு சாமானிய மனிதனுக்கு அவனது அழகை அவனது திருவவதாரக் காலங்களில் வெளிப்படுத்தியபடியே காண வேண்டும் என்ற பேராவல் இருக்கிறது. திருப்பாணாழ்வாருக்கும் ஸ்ரீ ஆளவந்தருக்கும் திருவரங்கன் காட்டிய கண்ணழகின் சிறப்பு தான் என்ன? ஏதாவது குறிப்புகள் உள்ளனவா? மற்றவர்கள் காணாத ஒரு காட்சியை அவர்கள் கண்டது போலத் தெரிகிறது. அன்னை யசோதை பற்பல பிரம்மாண்டங்களைக் கண்ணனின் வாயில் கண்டது போல ஏதேனும் சிறப்பாகக் கண்டனரா?

விடை # 2:

அடியேன் உள்பட பற்பல அடியவர்களை வாட்டி எடுக்கும் ஒரு அருமையான கேள்வியைக் கேட்டிருக்கிறீர்கள். :-)

மிக உயர்ந்த ஆசாரியரான மணக்கால் நம்பிகளின் பரிந்துரையால் எம்பெருமான் தனது தனிச்சிறப்பு வாய்ந்த திருக்கண்களை ஆளவந்தாருக்குக் காட்டியருளினான். அதைக் கண்ட மாத்திரத்தில் அரசாண்டு கொண்டிருந்த ஆளவந்தார் துறவறமே மேற்கொண்டார் என்றால் உண்மையிலேயே அந்தத் திருக்கண்களைப் பற்றி முழுவதும் வருணித்து முடிப்பது என்பது நடவாத ஒன்று என்றே தோன்றுகிறது.

திருப்பாணாழ்வாருக்கு எம்பெருமான் மயர்வு [மயக்கம்] அற மதிநலம் அருளினான். அவர் லோகசாரங்க முனி என்ற ஒரு அடியவரால் முதலில் காயப்படுத்தப்பட்டார். இதனால், திருவுள்ளம் வருந்திய திருவரங்கன், லோகசாரங்க முனியிடம், "திருப்பாணாழ்வாரை உங்கள் தோள்களில் சுமந்து வாருங்கள்," என்று கட்டளை இட்டான். லோகசாரங்கர் திருத்தோள்களில் ஏறிக்கொள்ள முதலில் இசையாத திருப்பாணாழ்வார், "ஐயனே! இது திருவரங்கனின் ஆணை!" என்று லோகசாரங்க முனி அறிவித்தவுடன், அவரது திருத்தோள்களில் ஏறிக்கொண்டார். இருப்பினும், தம்மை ஒரு அடியவருக்கு எம்பெருமான் ஆட்படுத்தியதாகவே திருப்பாணாழ்வார் மனமாரக் கருதினார். இதனாலேயே, அவரது முதல் பாசுரமே "அமலன் ஆதிபிரான் அடியார்க்கு என்னை ஆட்படுத்த விமலன்!" என்றே தொடங்குகின்றது.

எம்பெருமானது திருக்கண்களைக் கண்ட திருப்பாணாழ்வாருடைய பாசுரம் இதோ:

பரியனாகி வந்த அவுணன் உடல் கீண்ட அமரர்க்கு
அரிய ஆதிப்பிரான் அரங்கத்து அமலன் முகத்து
கரியவாகிப் புடை பரந்து மிளிர்ந்து செவ்வரியோடி நீண்ட அப்
பெரியவாய கண்கள் என்னைப் பேதைமை செய்தனவே

இதற்கு ஆசாரியர்கள் அருளிய உரை சற்று ஆழ்ந்து அனுபவிக்கவேண்டியது. வேறு ஒரு சமயம் பதிவு செய்கிறேன்.

---

கேள்வி # 3:

இந்த அரையர் சுவாமி ஸ்ரீ ஆளவந்தாரிடம் இருமுறை அபிநயம் பிடித்ததால் ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அவ்வளவு நெடுந்தூரப் பயணம் மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது! ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டானின் திருமேனிக்கும் மிகப்பெரிய ஆபத்து ஏற்படும்படிச் செய்துவிட்டாரே! எவருடைய முகத்தைக் கண்டும் பாசுரங்களை அபிநயிக்கக் கூடாது என்று அரையர்களுக்கு உத்தரவு போட்டால் நன்றாக இருக்கும். இல்லையேல் அறையர் சுவாமி நம் அருகில் வந்தால், நமது கண்களை மூடிக்கொண்டு அவர் பாடுவதை மட்டும் கேட்டால் சரியாக இருக்கும்.

விடை # 3:

உண்மையில், அரையர் சுவாமியை ஆளவந்தாரை நோக்கி அவ்வாறு அபிநயம் பிடிக்கச் செய்தது அரையர் சுவாமியின் அந்தர்யாமியான திருவரங்கனே. நீங்கள் திருவரங்கனை நேரில் சேவித்து [குறைந்த பட்சம்] நான்கு கேள்விகளையாவது நறுக்கென்று கேளுங்கள். :-)

Jokes apart, இராமானுசர் தரிசனத்து ஆசாரியர்கள் அரையர் சுவாமிகளை மிகவும் போற்றி வணங்கி வந்தனர். ஏனெனில், ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களை நாதமுனிகள் அருளிய திருக்கட்டளையின் வண்ணம் பண்ணுடனும் [இராகத்துடனும்] அபிநயத்துடனும் எம்பெருமானுக்கும், அவனது அடியார்களுக்கும் இன்பம் ஏற்படும்படி அவர்கள் விண்ணப்பித்தனர். இதனால், அரையர் சுவாமிகளை ஆழ்வார்களின் பிரதிநிதியாகவே ஆசாரியர்கள் கொண்டனர். இதே காரணங்களால், அரையர் சுவாமி நமது அருகே வந்து அபிநயம் படித்தால் நாம் கண்களை நன்கு அகல விரித்துக் கொண்டு அவர்களைச் சேவிக்கவேண்டும்! :-) அதுவே நமது கண்களைப் பெற்ற பயன் அன்றோ?

அந்த அரையர் சுவாமி ஆளவந்தார் முன்னிலையில் அவ்வாறு அபிநயம் பிடித்தபோது, ஆளவந்தார் அருளிய திருவாக்கு: "நம்மாழ்வார் தம்முடைய அடியார்களை, 'திருவனந்தபுரம் நோக்கி நடமின்!' என்று திருக்கட்டளையிட்டுள்ளார். அடியேன் நம்மாழ்வாரின் அடியார்க்கு அடியவன். எனவே, அடியேன் நிச்சயமாக இதைச் சிரமேற்கொண்டு நிறைவேற்ற வேண்டும்," என்று அருளிவிட்டே திருவனந்தபுரம் நோக்கி நடக்கலானார். ஆகையால், இது ஆழ்வாரின் திருவாக்கிற்குப் பெருமதிப்பளித்து ஆளவந்தார் செய்த தொண்டே ஆகும். 'ஆளவந்தார் அவ்வளவு தூரம் நடந்து அருளினாரே!' என்று நீங்கள் வருந்துவது மிகவும் பாராட்டத்தக்கதே. இருப்பினும், இது ஆளவந்தார் மனம் உவந்து ஆழ்வாருக்காகச் செய்த தொண்டேயாம்.

---

கேள்வி # 4.1:

ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டான் தமது குருவான ஸ்ரீ ஆளவந்தாரைப் பிரிந்து வாடிய விதம் மிகவும் அரிதான ஒரு ஆசாரிய பக்தியாகும். அவரது பிரிவால் ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டான் வாடி விடுவார் என்று ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அறிந்திருக்கவில்லையோ? திருவரங்கநாதன் திருக்கோயிலை நிர்வகிக்க ஒரு குழுவை நிறுவி இருக்கலாமே!

விடை # 4.1:

நியாயமான கேள்வி. இதற்குப் பெரியோர்கள் என்ன விடை அருள்வார்கள் என்று அடியேனுக்குத் தெரியவில்லை. அடியேனது புரிதலை மட்டும் விடையாக அளிக்கின்றேன்:

ஆசாரியர்கள் தங்களது சீடர்களின் மனோபாவங்களை, அவர்களது ஆத்ம குணங்களில் உள்ள நிறைகளை மற்றும் குறைகளை நன்கு அறிந்து வைத்திருந்தார்கள். சில சமயங்களில் அவர்களுக்கு ஆன்மீகக் கல்விகளைப் போதிக்க அவர்கள் சில முடிவுகளை எடுத்தார்கள். தமது பிரிவால் தெய்வவாரியாண்டான் நிச்சயம் வாடி வதங்கி விடுவார் என்று ஆளவந்தார் அறிந்திருந்தார் என்றே அடியேன் எண்ணுகின்றேன். 'அப்படி இருந்தும் இதைச் செய்ததன் காரணம் என்ன?' என்றால் இங்கு தான் நாம் ஆசாரிய பக்தியில் இரண்டு மனோநிலைகளைப் புரிந்துகொள்ளவேண்டும்:

1. நம் விருப்பப்படி ஆசாரியருக்கு உளமார மனம் உவந்து செய்வது - இதற்கு சேஷத்வம் என்று பெயர்.
2. நமது சொந்த விருப்பு வெறுப்புகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு ஆசாரியன் விருப்பப்படி அவருக்குத் தொண்டு செய்வது - இதற்கு பாரதந்தர்யம் என்று பெயர் - தொண்டைப் பெறுபவரின் மகிழ்ச்சியை மட்டுமே கருத்தில் கொள்வதால், இது சேஷத்வத்தை விடச் சிறந்தது!

ஸ்ரீ இராமாயணத்தில் இளையபெருமாள் என்று போற்றப்படும் இலக்குவன், இராமபிரான் அவரைத் திருவயோத்தியிலேயே இருக்கச் சொன்ன போதும், "அண்ணலே! உம்மைப் பிரிந்தால், தண்ணீரை விட்டுப் பிரிந்த மீனைப் போலத் துடிதுடித்து சில நொடிகளிலேயே உயிர் விடுவேன்! உமக்குத் தொண்டு செய்வதே அடியேனுக்கு வாழ்வு!" என்று கூறி இராமபிரானைப் பின்தொடர்ந்தார். இது மிகப் பெரிய தொண்டு என்றாலும், உண்மையில் இராமபிரானுக்குத் தொண்டு செய்யாமல் பரதாழ்வானாலும் இருக்க இயலாது. இராமபிரான் திருவயோத்தியை ஆளவேண்டும் என்பதில் பரதாழ்வான் மிகவும் குறியாக இருந்தார். இருப்பினும், "பரதா! தந்தையின் வாக்கை நிறைவேற்றுவதே எனது விருப்பம். நீ திருவயோத்தியிலேயே இருக்க வேண்டும். நானே ஆரண்யத்தில் இருப்பேன்!" என்று இராமபிரான் அருளினார். "அண்ணல் இராமனின் விருப்பமே அடியேன் விருப்பத்தை விட மேலானது!" என்று இராமபிரான் சொன்ன வண்ணம் செய்த அடியாராக பரதாழ்வான் திகழ்ந்தார். இந்த ஒரு கல்வியைப் போதிக்கவே ஆளவந்தார் தெய்வவாரியாண்டனைத் தேர்ந்தெடுத்தார் என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. ஆளவந்தார் தெய்வவாரியாண்டானைக் கடிந்துகொண்டபோதும் பரதாழ்வான் நிலையை மேற்கோள் காட்டினார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அல்லது தெய்வவாரியாண்டான் பெருமையை வெளியிட எம்பெருமான் செய்த ஒரு லீலை என்றும் கொள்ளலாம்.

---

கேள்வி # 4.2:

திருவரங்கனின் திருக்கண்களைச் சிறப்பான முறையில் நேரில் கண்டு உணர்ந்த ஸ்ரீ ஆளவந்தார், ஒரு அரையர் சுவாமியின் திருவாக்கைக் கருத்தில் கொண்டு அந்தத் திருக்கண்களைத் துறந்து திருவனந்தபுரம் சென்றார் என்றால் அரையர் சுவாமியின் திருவாக்கு எம்பெருமானின் திருக்கண்களைக் காட்டிலும் உயர்ந்ததோ?

விடை # 4.2:

தாங்கள் கூறியது முற்றிலும் சரியே. அரையர் சுவாமி அபிநயம் செய்து பாடியது நம்மாழ்வாரின் திருவாக்கு! நம்மாழ்வாரின் திருவாக்கே எம்பெருமானின் திருக்கண்ணழகைக் காட்டிலும் உயர்ந்தது. இதுவே, ஸ்ரீவைணவ ஆசாரியர்களின் துணிபு. அடியார்களின் திருவாக்கு எம்பெருமானை விட, எம்பெருமானின் திருமேனி எழிலை விட, எம்பெருமானின் திருவாக்கை விட உயர்ந்தது என்பதற்கான சான்றுகள் நமது இதிகாசங்களிலேயே உள்ளன!

"காட்டில் நடந்து செல்லும் இராமனைப் பின்தொடரும் நீ, கவனக்குறைவால் இராமனைக் காக்கத் தவறிவிடாதே," [ஸ்ரீ இராமாயணம் அயோத்தியா காண்டம், சர்க்கம் 40, சுலோகம் 5] என்று அன்னை சுமித்திரை இலக்குவனுக்கு அறிவுரை கூறுகிறார். இதற்கு ஸ்ரீவைணவ ஆசாரியர்கள், "எம்பெருமானின் நடையழகைக் கண்டு, அதில் மனதைப் பறிகொடுத்து, கவனம் சிதறி, அவரைக் காக்கவேண்டிய தொண்டினில் குற்றம் புரிந்துவிடாதே!" என்றே பொருள் கொண்டுள்ளனர்! இதிலிருந்து எம்பெருமானின் திருமேனி எழிலை மட்டுமே நாம் கண்டு கொண்டிருந்தால், அவருக்குச் செய்யும் தொண்டில் கவனக்குறைவு ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது என்று தெரிகிறது. எம்பெருமானுக்கும் அவனது அடியவர்களுக்கும் தொண்டு செய்து கிடப்பதே ஜீவாத்மாவின் இலக்கணம் என்பது ஸ்ரீ இராமானுச சித்தாந்தம்.

இது மட்டும் இன்றி, இராமபிரானின் தம்பிகளுள் கடைக்குட்டி சத்ருக்னனுக்கு அந்தப் பெயர் இட்டதன் காரணம் பின்வருமாறு: சத்ருக்னன் என்றால் 'எதிரிகளை வென்றவன்' என்று பொருள். 'இராமனும், பரதனும், இலக்குவனும் வெல்லாத எதிரியை இவர் என்ன வென்றுவிட்டார்?' என்றால் இராமனின் பேரழில் என்ற எதிரியை வென்று, அவரது மொத்த கவனத்தையும் பரதாழ்வானுக்குத் தொண்டு செய்வதில் அவர் செலுத்தினார் என்பதே அவர் கண்ட வெற்றியாம்! எம்பெருமானின் பேரெழிலில் நாம் ஈடுபட்டுவிட்டால், அவனது அடியார்களுக்குச் செய்யும் தொண்டுகளில் நாம் கோட்டை விட வாய்ப்புள்ளது. ஆகையால், ஸ்ரீவைணவப் பெரியோர்கள் அதைத் தவிர்த்து வந்துள்ளனர்.

கண்ணன் எம்பெருமான், "மகாபாரதப் போரில் நான் ஆயுதம் எடுக்க மாட்டேன்," என்ற சபதம் செய்த பின், "நான் கண்ணனை ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன்!" என்று பீஷ்மாசாரியார் சபதம் செய்தார். அடியார்களின் திருவாக்கே தனது திருவாக்கை விட உயர்ந்தது என்பதை மெய்ப்பிக்க, மாயவனும் பீஷ்மாசாரியாரை நோக்கிச் சக்ராயுதத்தை ஏந்திக் கொண்டு ஓடி வந்தான். பீஷ்மாசாரியர் சபதத்தில் வென்றுவிட்டார்! இதிலிருந்து, எம்பெருமானே தன் திருவாக்கை விட அடியார்கள் திருவாக்கு உயர்ந்தது என்று அருளியுள்ளான் என்பதும் விளங்குகிறது. ஸ்ரீநரசிம்ம அவதாரமும் பிரகலாதாழ்வானின் திருவாக்கை மெய்ப்பிக்கவே எடுக்கப்பட்டது அன்றோ?

இதனாலேயே, ஸ்ரீ ஆளவந்தாரும் திருவரங்கனின் கண்ணழகைக் காட்டிலும், அந்தத் திருவரங்கனுக்கே ஆட்பட்டிருந்த நம்மாழ்வாரின் திருவாக்கே உயர்ந்தது என்பதை உணர்ந்து, அதனைச் சிரமேற்கொண்டு நிறைவேற்றினார்!

---

கேள்வி # 5:

ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டனைத் தூக்கிச் சென்றவர்களுக்கு உண்மையிலேயே மனமார்ந்த பாராட்டுகளைத் தெரிவிக்க வேண்டும்! இந்தக் காலத்திலேயே அவ்வளவு தூரத்தைக் [380 km] கடக்க 3-4 நாட்கள் இடைவிடாமல் நடந்தால் ஒழிய முடியாது என்பதை Google Search தெரிவிக்கிறது. உண்பதற்கு உணவு ஆகியவற்றை எப்படித் தூக்கிச் சென்றனர்? தங்களையும் பேணிக்கொண்டு, ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டனையும் பேணிக்கொண்டு எப்படி இதைச் செய்தனர்? ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அவர்களையும் பாராட்டி, அருட்பார்வை புரிந்தார் என்று நம்புகிறேன்.

விடை # 5:

அந்தப் பலவான்களும் அடியார்களே. அப்படியே அவர்கள் சாமானியர்களாக இருந்தாலும், அவர்களை நிச்சயம் பாராட்டியாக வேண்டும்! இது போன்ற சில தகவல்கள் வெளிப்படையாகத் தெரிவிக்கப்படாது. எனினும், தெய்வவாரியாண்டான் போன்ற ஒரு உத்தம அடியாரின் உயிரைக் காக்க அவர்கள் செய்த தொண்டிற்கு ஆளவந்தார் மற்றும் எம்பெருமானின் அருள் ஐயமேதுமின்றி பூரணமாகக் கிட்டியிருக்கும்.

தெய்வவாரியாண்டான் உயிருக்குப் போராடிக் கொண்டிருந்த நிலையில், அவர்கள் உணவு உண்ணக்கூட எங்கும் நிற்கவில்லை என்பதே அடியேனின் புரிதல். அந்தக் காலத்தில், பல நாள்கள் உணவு உண்ணாமல் இருக்கத் தேவையான மனோதிடம் இருந்தது [குறிப்பாக இது போன்ற அடியார்களுக்கு மிக அதிகமாக இருந்தது]. விருந்தினர்களுக்கு விருந்தோம்பல் செய்து உணவிடுவது என்பதும் மிகச் சிறந்த தர்மமாக போற்றிப் பாதுகாக்கப்பட்டது. ஆகையால், உணவை எடுத்துச் செல்ல வேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்கவில்லை.

---

கேள்வி # 6.1:

ஸ்ரீ ஆளவந்தார் ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டானைக் கோபித்துக் கொண்டிருக்கவேண்டாம். ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டானின் மனம் எவ்வளவு பாடுபட்டிருக்கும்! அவரைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தவர்களுக்கும் எவ்வளவு குற்ற உணர்ச்சியாக இருந்திருக்கும்! ஆனால், ஸ்ரீ ஆளவந்தார் அவ்வளவு கோபித்துக் கொண்ட போதும், ஸ்ரீ தெய்வவாரியாண்டான் பணிவாகவே இருந்திருக்கிறார்!

விடை # 6.1:

ஒரு சீடனின் ஆன்ம முன்னேற்றத்தை எப்போதும் கருத்தில் கொண்டு அதைச் சீர்திருத்துவதே ஒரு ஆசாரியனின் முக்கியக் கடமையாகும். முன்னமே, சேஷத்வம் பாரதந்தர்யம் ஆகிய பக்தி நிலைகளைப் பற்றிக் கண்டோம். சேஷத்வத்தைக் காட்டிலும் பாரதந்தர்யம் சிறந்தது என்பதால் அந்நிலையைத் தெய்வவாரியாண்டவனுக்குப் புகட்ட ஆளவந்தார் பொய்க்கோபம் கொண்டார். முதலில், ஒரு தந்தையைப் போல் கண்டிப்புடன் தெய்வவாரியாண்டவனுக்கு [தற்காலிகமான "கசப்பை" ஏற்படுத்தினாலும் இறுதியில் நன்மையே செய்யும்] இதத்தை உபதேசித்தார். அதன் பின், ஒரு தாயைப்போல பரிவுடன் தெய்வவாரியாண்டனை அரவணைத்தார். மற்றவர்களும் ஆளவந்தாரிடம் உரிமையுடன் தங்கள் எண்ணங்களை விண்ணப்பம் செய்துள்ளனர். அதை ஆளவந்தார் கருணையுடன் கேட்டு அருளினார் என்பதையும் கருத்தில் கொள்ளவேண்டும். "எம்பெருமானைக் காட்டிலும் ஆசாரியன் சிறந்த தெய்வம்," என்று அறுதியிட்டு, தெய்வவாரியாண்டான் திருவனந்தபுரத்து எம்பெருமான் குறித்த ஆளவந்தார் கட்டளையை மீறியபோது, அது சாத்திரத்தின் வழியில் சரி என்பதால் ஆளவந்தார் அதைக் கண்டிக்கவில்லை என்பதையும் கருத்தில் கொள்ளவேண்டும்.

---

கேள்வி # 6.2:

திருவனந்தபுரம் வரை சென்ற தெய்வவாரியாண்டான், திருவனந்தபத்மநாபரை ஏறெடுத்தும் பாராமல் திரும்பியது சற்று அதிர்ச்சியாகவும், வருத்தமாகவும் உள்ளது.

விடை # 6.2:

"ஆசாரியன் என்பவர் எம்பெருமானுடைய ஒரு சிறப்பான திருவவதாரம்," என்று சாத்திரங்களில் ஓதியதை மனமார உணர்ந்ததால் தெய்வவாரியாண்டானுக்கு அது சாத்தியமானது. அந்த நிலையை எட்டிப்பிடிக்கக் காலம் பிடிக்கும். அந்த நல்ல காலம் வரும் வரை, நம் போன்றோருக்கு இது சற்று புரியாத புதிராகவே இருக்கும். ஸ்ரீவைணவம் அல்லாது மற்ற சம்பிரதாயங்களிலும் 'குருவே தெய்வம்' என்று இருந்துள்ளனர்.

---

கேள்விகளுக்கு ஒரு சிறு முடிவுரை

முடிவாக, இந்தக் குருமார்களும் சீடர்களும் மொழியைக் கடக்கும் புகழாளர்களாக இருக்கிறார்கள். எம்பெருமானே தங்களுக்கு எல்லாமாகக் கொண்டவர்கள். இந்தக் காலத்தின் கொடுமைகளைக் காணாத பாக்கியசாலிகள். வைகுந்தத்தில் வாழும் அவர்களுடன் தொடர்பு கொள்ள ஒரு வழியும் இல்லாமல் போனதே!

---